vrijdag 29 december 2006

Nieuwjaarswensen van een krantenbezorger

Een tijdje terug berichtte het AD er al over: over de krantenbezorgers die traditioneel de lezers een gelukkig nieuwjaar wensen met nieuwjaarskaartjes van de krant. En zo natuurlijk een niet onaanzienlijke aanvulling op hun verdiensten binnenhalen.
Ook mijn zoon (16) doet daaraan mee, voor het eerst. Hij bezorgt de ochtendbladen van PCM. Afgelopen woensdag kreeg hij van Piet, die de kranten uitdeelt, een kubusvormig doosje met de kaartjes en -van de Volkskrant- zelfs een cd. De pret kon beginnen.
Nou ja, pret. Omdat hij ochtendkranten bezorgt, kan hij het kranten bezorgen niet combineren met het aanbieden van een nieuwjaarskaartje. Hij moet daar dus apart voor de deur uit. Maar dat geeft niet, hij heeft vakantie. Maar hij is nu al vier uur op pad geweest en heeft gemiddeld 3 euro per abonnee opgehaald. En wij wonen in een welvarende buurt.

Is dat een goede vangst? Ik geloof dat hij wel wat meer verwachtte. Okee, kranten bezorgen wordt niet slecht betaald, hij krijgt 200 euro per maand voor 90 kranten. Maar het is een behoorlijke klus. Hij staat om kwart over vier op, gaat om half vijf de deur uit, haalt om kwart voor vijf de kranten op en stopt om vijf uur de eerste krant in de bus. Weer of geen weer. Kranten kun je niet in de bus doen met dikke handschoenen aan, dus koude handen horen erbij.
En dan moet je goed opletten of je de goede krant in de bus stopt. Hij bezorgt het AD, de Volkskrant, NRC Next, Trouw en het Nederlandse Dagblad. Op dinsdag en woensdag heb je de gewone abonnementen, dus dan valt het wel mee. Op de andere dagen: donderdag-, vrijdag-, en zaterdagabonnementen, vrijdag-zaterdag en ook nog zaterdag-maandagabonnementen. En op vrijdag komt daar de Kidsweek ook nog bij. Hou dat maar eens uit elkaar. Elke dag krijgt hij van Piet een lijst, in een plastic hoesje.
Soms is er een krant niet. Dan moeten de bezorgers wachten tot de krant er is. Als het lang duurt, gaan ze op pad, maar laatst moest hij terug voor de twee Trouws, omdat die er niet waren.
Okee, mijn zoon hoeft geen kranten te bezorgen. Hij doet het omdat hij spaart voor een nieuwe computer. Hij heeft er zelf voor gekozen.
Mensen die de bezorging van de krant op prijs stellen, kunnen met oud en nieuw hun waardering laten blijken. Maar dat gaat niet iedereen goed af. Eén mevrouw, die altijd om zes uur haar hond uitlaat, vond het nodig om tegen mijn zoon te zeggen dat ze hem liever niks gaf omdat hij ’s morgens altijd zo chagrijnig kijkt.