vrijdag 10 oktober 2008

Misverstand

Al van kleins af aan leren wij hoe we ons moeten gedragen en hoe we het gedrag van anderen moeten interpreteren. En naarmate we ouder worden is het gedrag van anderen steeds beter voorspelbaar. We weten wat we kunnen verwachten. Toch loopt het nog wel eens anders.

Op een zonovergoten donderdagmiddag, liep ik om ongeveer vier uur langs een schoenenwinkel en zag een laars staan waarvan ik dacht: dat zou ’m wel eens kunnen zijn. Ik besloot meteen naar binnen te gaan om ’m te passen.
Middenin de winkel zat een man van een jaar of vijftig op een van de met rode stof beklede stoeltjes die voor klanten bestemd zijn. Hij schoof zijn bril naar zijn voorhoofd en boog zich voorover:
‘Die reed hard. Zag je dat? Na vijf uur is het nog erger. Levensgevaarlijk voor fietsers.’
‘Ik fiets hier nooit,’ antwoordde ik.
Een tram ratelde voorbij. ‘De tramrails liggen verderop vlak langs de stoep,’ zei ik, ‘daar kun je niet op je fiets blijven als er een tram langskomt.’
‘Ik weet wat je bedoelt,’ antwoordde de man.
Ik dacht dat hij een klant was en verwachtte elk moment een verkoopster met een stapel schoenendozen, maar er kwam niemand.
Hij legde een tweetal ordners waarin hij had zitten bladeren, op de stoel naast zich en keek mij aan. Ik keek hem aan. Enige tijd verstreek. Toen vroeg hij: ‘Kunt u het vinden?’
Terwijl hij kon zien dat ik niet aan het zoeken was.
Hij bleek de uitbater van de winkel te zijn.
Maar mijn gedrag snapte hij ook niet. Kennelijk lopen klanten eerst de winkel in, bekijken alle laarzen of schoenen en maken dan een keuze. Ik was uitsluitend geïnteresseerd in het paar waarvan ik er een in de etalage had gezien.