Pip uit de woonwagen

Eén van de dingen die mijn moeder vaak vertelde ging over het eerste boekje dat ze kreeg.
Het heette Pip uit de woonwagen, geschreven door Nel van der Vlis, en ze kreeg het met kerst op de zondagsschool.
Thuis las ze het in één adem uit en zei toen tegen haar moeder: ‘Ik heb het al uit.’
Oma zei toen: ‘Je kunt het nog een keer lezen.’

Nu ligt het boekje bij mij (niet het boekje dat mijn moeder vroeger had, maar een exemplaar dat D. haar een keer cadeau deed) en ik vroeg me af wat ik ermee moet.
Ik keek eens op internet en kwam, naast een aanbod op boekwinkeltjes.nl, een weblog tegen waar Ada Waninge op 25 juli 2019 haar herinneringen aan het boekje heeft opgeschreven.
https://adawaninge.nl/2019/07/25/25-juli-pip-een-woonwagenkind/

Het blijkt een in-en-in zielig boekje te zijn.
Het vreemde is dat mijn moeder het wel had over het feit dat ze het zo snel uit had, maar dat ze nooit iets vertelde over de inhoud van het boekje.
Vond ze het boekje te zielig om erover te praten?

Pip uit de woonwagen, eerste druk, ± 1935.